Sebastian Deisler

Ne zamandir aklimdaydi su adamla ilgili iki kelam yazayim diye. Yakin zamanlarda verdigi bi roportaji Borges sitesine tasiyinca tetikledi beni de.. Acikcasi oldum olasi sevdigim oyunculardan biriydi. Hiz, top surme ve iyi orta kesmede pozisyonu olan sag acik mevkiinin belki de jenerasyonu icindeki en iyilerindendi. Ne var ki fiziksel ve mental sikintilar 27 yasinda pes ettirdi kendisini, ve Bayern Munih ile kontrati 2009 yazina kadar surmesine ragmen futbolu biraktigini acikladi. Hem daha once okuduklarim hem de roportajinda soyledikleri sonrasi bu adama uzuleyim mi sinirleneyim mi bilemedim. Surekli beklentileri karsilayamamaktan, futboldan keyif alamamaktan, futbolun markalasip kurumsallasmasindan ve kendisinin bu ortami sahte bulup entegre olamamaktan, bi Effenberg gibi 'cool' olamamaktan dem vurup duruyor, ve tum bunlarin onda olusan kronik depresyonu deprestirdiginden yakiniyor. Futbolun su ana kadar kendisine sundugu olanaklardan bihaber, simarikca ve son derece nankor bi yaklasim olarak algiliyorum ben bunu. Her ne kadar ayni Deisler gibi 28 yasinda futbolu birakmak zorunda kalan Van Basten'in hikayesine benzer yanlar olsa da, Deisler'in sikintisinin cogu psikolojikti. Fiziksel sakatligi gecse bu sefer depresyon basliyordu. Sonunda da bakti olmuyor, cekti fisi. Merak ediyorum futbol disindaki ortamdan haberi var mi? Her isin kendine ozgu baskilari, eksiklikleri, sikintilari, cefalari var. Bana gore yeryuzundeki en zevkli, en populer isin sahibiydi Deisler ama onun icin bu sonucta bir 'is', ve belki de bu popularitesi, onun gibi 'camera shy' bi adama fazla geldi. Tabi boyle yapmak yerine bu cekingenlik sorunu ile misal bi Paul Scholes gibi deal edebilirdi, edemedi.. Gelsin sabahtan aksama bi ofiste oturup rapor mapor hazirlasin, deadlinelar ile cebellessin, her gun takim elbise giysin, musteri memnuniyetiyle ugrassin, maas beklesin, bonus beklesin, promosyon beklesin Deisler.. Bakalim oyle bi hayat ne kadar depression-free oluyomus..